In het visioen van Daniël staat de bronzen heup voor het Griekse rijk van Alexander de Grote. De snelle panter met vier koppen wijst op het vervolg. Na Alexanders plotselinge dood in Babel werd zijn rijk opgesplitst onder vier generaals.
https://www.goodsalt.com/details/smcas0065.html
De Grieken worden vanouds aangewezen als bakermat van de westerse filosofie. Beroemde individuen als Socrates, Plato en Aristoteles hebben naam gemaakt met hun filosofische bouwwerken en methodes. Een van hun voorlopers, Protagoras, zette de toon door in de 5e eeuw BC te beweren dat de mens de maat van alle dingen is. Helemaal nieuw was het natuurlijk niet. Al in de hof van Eden had de mens zichzelf als maatstaf genomen. Nieuw is hier de sterk rationele inslag. De denkende mens plaatst zichzelf in het middelpunt van alles. Deze wijze van rationaliteit, waarin alles in het eigen begrip wordt opgenomen, loopt sindsdien als rode draad door de westerse wereld. Het heeft de uitleg van de Bijbel in bepaalde opzichten verdraaid. Daar krijg je zo wat voorbeelden van. Vele eeuwen later, vanaf de moderniteit van de 17eeeuw, kreeg dit Griekse gedachtegoed een nieuwe impuls. Een belangrijke proponent was René Descartes, die overigens opgeleid was aan een jezuïetensschool. Hij heeft het paradigma voor de moderne en postmoderne westerse wereld in vele opzichten bepaald https://historiek.net/rene-descartes-filosoof-moderne-wijsbegeerte/67820/.
Het menselijk verstand, hier gebruikt om absolute zekerheid en controle te krijgen, werd de rechter van alle waarheid.
De goddelijke status van het menselijk verstand heeft spanning gezet op de relatie tussen God en mensen. Moet de Schepper van hemel en aarde zich nu altijd maar schikken aan onze eigen vragen, ideeën en agenda’s? De Bijbel laat op dit punt een dubbelzinnig beeld zien. Mensen worden aangemoedigd om gebruik te maken van hun eigen verstand. Er is volop ruimte om te vragen, te twijfelen, te toetsen. In het grote liefdegebod worden we opgeroepen om lief te hebben, ook met ons volle verstand. Maar een vergoddelijking van het menselijk vernuft blijkt een oorzaak te zijn van veel ellende. Tijdens de Franse revolutie werd de rede als een god binnengehaald in de Notre Dame, tijdens het Feest van de Rede. Dat is dan weer een schromelijke overschatting. Wie zijn eigen inzichten altijd tot hoogste norm verheft komt geestelijk gezien op een doodlopend spoor. Het Bijbelboek Spreuken geeft ons daarom een advies: “Vertrouw op de HEERE met heel je hart, en steun op je eigen inzicht niet. Ken Hem in al je wegen, dan zal Híj je paden rechtmaken. Wees niet wijs in je eigen ogen: vrees de HEERE en keer je af van het kwade” (Spreuken 3 : 5-7).
De waardering voor menselijke filosofie zou het belang van Gods openbaring naar de zijlijn duwen. Zijn wij er afhankelijk van of God zichzelf laat kennen? We dokteren het zelf wel uit, onze rede vindt op eigen kracht de weg. Zo werd er in de eerste eeuw na Christus al over gedacht. Paulus zegt niet voor niks tegen zijn Griekse luisteraars in de stad Korinthe: “En mijn spreken en mijn prediking bestonden niet in overtuigende woorden van menselijke wijsheid, maar in het betonen van geest en kracht, opdat uw geloof niet zou bestaan in wijsheid van mensen, maar in kracht van God” (I Korinthe 2 : 4-5). Blijkbaar helpt menselijke wijsheid, op eigen kracht, je niet zo ver in de omgang met God.
De dominante rol van eigen tradities en ideeën, ook al zijn ze niet te verenigen met het verslag van de Bijbel, zou later diep doorwerken in de kerkelijke geschiedenis. In Rome werden – en worden – menselijke tradities en ideeën belangrijker geacht dan het getuigenis van de Schepper van hemel en aarde, zoals dat opgetekend is in het verzamelde werk van God, de Bijbel. De mens blijft de maat van alle dingen.
Ons verstand is een prachtig instrument. God is er blij mee als mensen zelfstandig nadenken. Kun je het menselijk denkvermogen volop waarderen, zonder dat dit de maat van alle dingen wordt? Op die vraag krijg je antwoord in het boek Dat had je niet gedacht. Kijk op deze website onder de tab ‘Het boek’ voor meer informatie. De inhoudsopgave geeft een indruk van de inhoud en opzet. In deel III, hoofdstuk 3, wordt de activiteit van het verstand uitgelegd. Dit gebeurt aan de hand van een eenvoudig wiskundig model, waarvan ‘het dialogisch principe’ (…=…) de kern is. De sleutel tot een gezonde inzet van je verstand ligt in de aansturing vanuit liefde in plaats vanuit een behoefte aan absolute controle en zekerheid. Wil je weten hoe dat er in de praktijk uitziet? Dan is dit boek een mooie springplank om je er verder in te verdiepen.
Misschien wel het meest ingrijpende gevolg van de Griekse rationaliteit is het ontstaan van dualisme. Deze term duidt op de scheiding van de geestelijke wereld (de wereld van ideeën en de ziel) tegenover de stoffelijke en tastbare realiteit. Het zijn twee aparte werelden (duo = twee). In de loop der tijden is er een grote variatie binnen de westerse filosofie ontstaan, maar de dualistische trend is een rode draad. Waarom is het belangrijk om daar iets over te weten? Omdat het onze kijk op de wereldgeschiedenis heeft vertroebeld. Een absolute scheiding van geest en materie heeft effect op de volgende onderwerpen.
De eeuwige menselijke geest is volgens de Griekse filosofie in een tijdelijk lichaam terechtgekomen. Ons lichaam sterft wel af, maar de geest (of ziel) blijft eeuwig voortbestaan. Dat klinkt bij veel christenen vertrouwd in de oren. Helaas ten onrechte. Het idee dat wij vanuit onszelf een onsterfelijke ziel zouden hebben strookt namelijk helemaal niet met de Bijbel. Sterker nog, het is juist een vrucht van de grote oer-leugen (“…u zult zeker niet sterven”, Genesis 3). Alleen God is in zichzelf onsterfelijk (I Timotheüs 6 : 16), verder niemand.
Het idee dat de mens van nature een onsterfelijke ziel bezit, heeft de Bijbelse leer over de hel zwaar verstoord. Het idee dat goddeloze mensen voor altijd gepijnigd zullen worden in een nooit aflatend vuur is eeuwenlang verkondigd met een beroep op de Bijbel. De stilzwijgende aanname is dat mensen nu eenmaal voor altijd bestaan, aangezien hun ziel per definitie eeuwig is. De vraag is dan alleen nog waar je de eeuwigheid doorbrengt: in de prachtige hemel of in de vreselijke hel. Het schrikbeeld van een eeuwigdurende straf heeft tijdens de middeleeuwen een angstcultuur in de hand gewerkt. Met dit dreigmiddel in de hand kreeg Rome grenzeloze macht over zijn mensen, die immers alleen via de sacramenten van het roomse instituut gered konden worden. De bijkomende aflatenhandel heeft ze onschatbaar rijk gemaakt. Wie de Bijbel kent zou beter moeten weten. De naargeestige kijk op de hel, als een nooit aflatende bron van pijn en verdriet, werpt een schaduw over Gods karakter, zoals het in heel de Bijbel naar voren komt. God is zeker rechtvaardig en er volgt een definitief oordeel voor wie Hem afwijzen. Maar Hij is niet sadistisch (zie bijv. Exodus 34 : 5-9). Wat bedoelt de Bijbel dan wel met de hel? Lees er meer over onder [de 2e opstanding, het oordeel en het nieuwe Jeruzalem].
De scheiding van lichaam en ziel heeft gezorgd voor een minachting van ‘het aardse leven’ ten koste van een focus op ‘het hiernamaals’. De tijdelijke, materiële wereld gaat snel voorbij, terwijl de ziel daarna blijft voortbestaan. Daarnaast lijkt het rijk van de ziel en de ideeën zuiver, terwijl de materiële wereld kan stinken, vervallen en kapot kan gaan. Het christelijke geloof lijkt te draaien om de zekerheid dat je later in de hemel komt. Maar God is de Schepper van hemel én aarde. Het geeft geen pas om die aarde, Zijn prachtige en wonderlijke creatie, te minachten. De aarde is wel onderworpen aan een vloek, maar zelfs dan is het nog fantastisch mooi. In de toekomst gaat God een geheel vernieuwde aarde maken. Onze toekomst ligt niet in een zweverige ideeënwereld. We krijgen een heel nieuw en volmaakt lichaam en staan straks gewoon met beide benen op de grond [een vernieuwde aarde].
Dualisme werkt een breuk tussen moraal en realiteit in de hand. Je kunt jezelf lang zoet houden met een ingebeelde toekomst (ideeën), een toekomst waarin je alles anders wilt gaan doen. En dat terwijl er vandaag nog weinig van te merken is. Die scheiding bestaat in de Bijbel niet. Niet wat je van plan bent om te gaan doen doet ertoe, maar waar je nu daadwerkelijk zit, naar wie je kijkt, hoeveel geld je aan je producten besteedt, hoe je agenda eruit ziet en wat er in je laatste chatbericht staat. Daaraan kun je rechtstreeks aflezen wat er in je hart leeft. Onverdeelde toewijding is een teken van echte liefde:
“Luister, Israël! De HEERE, onze God, de HEERE is één! Daarom zult u de HEERE, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel, en met heel uw kracht.”(Deuteronomium 6)
Hoe die liefde tot uiting komt?
“Deze woorden, die ik u heden gebied, moeten in uw hart zijn. U moet ze uw kinderen inprenten en erover spreken, als u in uw huis zit en als u over de weg gaat, als u neerligt en als u opstaat. U moet ze als een teken op uw hand binden en ze moeten als een voorhoofdsband tussen uw ogen zijn. U moet ze op de deurposten van uw huis en op uw poorten schrijven” (Deuteronomium 6 : 4-9).
God liefhebben betekent dat wat je denkt (je voorhoofd) en wat je doet (je hand) in overeenstemming met elkaar is. Niet morgen, maar vandaag.
Net als bij de Babyloniërs, de Perzen en de Egyptenaren (die het vanuit Babel mee hadden genomen) speelden mysteriereligies ook in de Griekse leefwijze een grote rol. Zij namen het over uit het Perzische rijk, al veranderden ze sommige namen. Gary Kah quote de prominente vrijmetselaar Albert Pike op dit punt:
“In reference to the esoteric doctrines of the Mysteries, Pike states: The communication of this knowledge and other secrets, some of which are perhaps lost, constituted, under other names, what we now call Masonry, or Free, or Frank-Masonry…The present name of the Order, and its titles, and the names of the Degrees now in use, were not then known….But, by whatever name it was known in this or the other country, Masonry existed as it now exists, the same in spirit and heart….before even the first colonies emigrated into Southern India, Persia, Egypt, from the cradle of the human race (Ancient Babylon).” (Gary Kah, En Route to Global Occupation, pg. 95).
Later zouden de Grieken het weer doorgeven aan de Romeinen. Maar door de enorm sterke opkomst van de vroege kerk in de eerste eeuwen na Christus, gingen dit soort genootschappen ondergronds.
“Within a few generations there were so many Christians in this region [het Middellandse Zeegebied] that the high priests of the Mysteries of Greece, Rome, and Egypt began to loose their control. The teachings of Christ went head-to-head against the pantheistic beliefs and occult practices of the priests, exposing them for what they were.”(id. pg. 98-99).
Kortom, er lopen onafgebroken lijnen vanuit het oude Babylon, via Perzië, Egypte, Griekenland en later Rome tot in onze eigen tijd. Hierin wordt de dubieuze erfenis uit de tijd van het oude Babel levend gehouden. Sterker nog, het vormt een bron van inspiratie, zelfs voor veel wereldleiders vandaag. Er is niets nieuws onder de zon. Kijk, om hier iets meer gevoel bij te krijgen, eens naar deze lezing uit de Total Onslaught-serie van dr. Walter Veith.
Who really runs the world? | The secret behind secret societies.
https://www.youtube.com/watch?v=eDrscByKEUQ&list=PLnymF_jIY3hnoGFwqwcwoTHkEpYCZFCK6&index=11
Er is een Griekse heerser geweest die de geschiedenisboeken is ingegaan als de grootste vijand van het Joodse volk: Antiochus Epifanes IV. Het is niet vreemd dat deze Griekse Hitler in de loop van de kerkgeschiedenis aangemerkt werd als de ‘antichristelijke macht’ waar het Bijbelboek Daniël over spreekt. Toch is dit niet helemaal terecht. Het idee dat Daniëls profetie alleen over de Griekse Antiochus Epiphanes IV gaat, komt uit de koker van de jezuïetenorde (16e eeuw). Het wordt in de theologie preterisme genoemd. Volgens het preterisme heeft de profetie over de komst van een antichrist alleen betrekking op historische gebeurtenissen. Het is lang verleden tijd. Met name in de liberale theologie is dat idee populair geworden. Daniël had toch geen voorspellingen kunnen doen over een toekomstige macht? Volgens de uitgangspunten van liberale theologie is voorzeggen van de toekomst niet rationeel. Zoiets bestaat niet. Om die reden dateren liberale theologen de profetie in de Griekse tijd. De schrijver van het boek Daniël moet het wel over ontwikkelingen uit zijn eigen tijd hebben gehad. Maar wie de profetie goed leest kan zelf zien dat de antigoddelijke machthebber, de macht die de heiligen zou gaan vervolgen, onmogelijk een oude Griekse heerser kan zijn. Deze nieuwkomer komt namelijk niet op uit het Griekse Rijk, maar uit het Romeinse Rijk. Ook kan het onmogelijk een individu zijn, aangezien de hoorn opkomt vanuit Rome en eeuwenlang blijft bestaan tot aan het eind van de tijd. Het Bijbelboek Openbaring pakt daarom die draad verder op. Wie het wel is lees je in [1260 jaar V-dominantie].