Op weg naar het merkteken van het beest of het zegel van God

Vanwege de turbulente ontwikkelingen in de wereld worden gesprekken over toekomstverwachting steeds meer aangewakkerd. Het Bijbelboek Openbaring speelt in gesprekken over dit toekomstperspectief vaak een belangrijke rol. In dit boek komt het beruchte merkteken van het beest voor en het getal 666. Er doen allerlei theorieën de ronde waar dit over zou gaan.

Je kunt niet weten wat het merkteken van het (profetische) beest is, als je geen flauw idee hebt wie of wat dit beest is. Of als je niet weet hoe in de Bijbel over een teken wordt gesproken. Laten we de theologische sciencefiction dus maar even links liggen en proberen om vanuit de Bijbel stap voor stap te bekijken waar dit over gaat. De uitkomst is waarschijnlijk heel anders dan je op het eerste gezicht dacht.

In de serie Thuis in Openbaring krijg je nog veel meer extra achtergrond informatie over de opzet van dit bijzondere boek en de manier waarop het merkteken van het beest een rol in speelt in het grotere verhaal.

Als er een nieuwe wereldorde ontstaat, waarin iedereen met elkaar verder gaat, dan moet er natuurlijk wel iemand zijn die de regels bepaalt en de hele zaak bestuurt. Iemand die het aller- allerhoogste gezag heeft. In de encycliek Populorum progressio van paus Paulus VI, gepubliceerd in 1967, werd daar alvast op geanticipeerd. Onder de kop ‘Toward an Effective World Authority’ brengt de paus het delicate punt onder de aandacht: “As We told the United Nations General Assembly in New York: ‘Your vocation is to bring not just some peoples but all peoples together as brothers…Who can fail to see the need and importance of thus gradually coming to the establishment of a world authority capable of taking effective action on the juridical and political planes.’”

In Rome hebben ze al ideeën wie het beste voor deze rol in aanmerking komt. Zou dit profetische beest (Bijbels gezien) dan ook een merkteken in petto hebben, een symbool van haar absolute macht?

Het symbool van autoriteit

Als je het Rome zelf vraagt komt haar autoriteit in het bijzonder uit in de kwestie van de wekelijkse rustdag. Waarom? Omdat ze rustdag die God bij de schepping had ingesteld vervangt. De rustdag die de spil vormt in de verbondswet, omdat het aangeeft wie de Wetgever is. Als het aan het pausdom ligt wordt dat aan de kant geschoven. Rome bepaalt de regels, niet God. En dat zullen ze laten weten ook, door hun eigen rustdag aan de wereld op te leggen.

Een discussie van de Londense bisschop in de jaren twintig (van de vorige eeuw) vormt een mooie illustratie van de link tussen de rustdag en de autoriteit van Rome. Een artikel over deze discussie verscheen in The Catholic Record van 1 september 1923 (pg.3). De bisschop reageert op een artikel van een protestantse predikant. De predikant had zijn best gedaan om de zondagsrust te verdedigen. Daar heeft de bisschop geen probleem mee. Maar hij wijst op een inconsistentie in de redenering van de predikant. Welk probleem zag hij? De protestanten gaan er prat op dat zij alléén de Bijbel gezag toekennen (sola scriptura) en dit als maatstaf voor de kerkelijke traditie gebruiken. Maar op het punt van de rustdag doen ze dat niet. God heeft tijdens de Schepping van de wereld de Sabbat ingesteld als rustdag, niet de zondag. Waarom houden protestanten zich niet aan hun eigen principes, door de zondag weer in te wisselen voor de Sabbat? Lees zijn klacht hier in eigen woorden:

https://www.canadiana.ca/view/oocihm.8_06663_2342/1

Het is een kwestie die het hart van de zaak raakt. De bisschop geeft aan dat deze dagkwestie voor katholieken echter geen enkel probleem oplevert. Zij kunnen de Bijbelse Sabbat negeren en in plaats daarvan de zondag als rustdag gebruiken. Waarom? Simpel: “The Church is above the Bible.” Zo omschrijft hij het zelf:

Let goed op, het gaat hier dus niet om interpretatieverschil. Het is waar dat de Bijbel op sommige punten verschillend uitgelegd wordt en dit levert soms complexe situaties op. Maar dat is hier niet het geval. De katholieke kerk weet heel goed dat in de Bijbel de Sabbat de door God gegeven rustdag is. Daar is geen enkele discussie over. Het punt is juist dat dit willens en wetens terzijde is geschoven. Juist daarom komt hierin de kwestie van autoriteit in volle kracht naar voren. Wie heeft voor ons bepaald wat de vaste rustdag is? Niet de Schepper van hemel en aarde, maar de kerkleiding in Rome. Zij hebben het laatste woord.

Let ook op de opmerkelijke laatste zin in bovenstaande quote. Hierin verwijst de bisschop naar de tien geboden van Gods verbond: “(...) you have no adequate or reasonable explanation or justification for the substitution of Sunday for Saterday in the Third – Protestant Fourth – Commandment of God.” Dat hij naar het derde gebod verwijst (en niet naar het vierde, zoals de protestanten zouden doen) komt doordat de katholieke kerk het tweede gebod, het verbod op gesneden beelden, er helemaal uit gesloopt heeft. Voor hen is het sabbatsgebod daarom niet meer het vierde, maar het derde gebod geworden. Nog zo’n teken van hun onbetwiste autoriteit. Had God de tien verbondswoorden destijds niet eigenhandig in steen gegrift [zie: Gods verbond in steen op het kruispunt van grootmachten]? Daar wordt door Rome dus even een streep doorgezet.

De rustdag-kwestie zal in de eindstrijd een prominente rol krijgen, niet om de dag op zich, maar omdat het nauw verbonden is met de vraag wie het laatste woord heeft over ons leven. Nu al wordt er hard gewerkt aan de wereldwijde introductie van zondagswetten, in samenwerking met vakbonden en overheden. Zelfs in niet-christelijke regio’s zoals Mumbai, India springen ‘Sunday Streets’ initiatieven als paddenstoelen uit de grond. De wereldwijde verplichte zondag wordt binnenkort hét symbool van eenheid en inclusiviteit. Vind je dat een vreemd idee? Je gaat het vanzelf zien! Als het zover is, weet dan dat hier meer aan de hand is en laat je niet zomaar meeslepen door mooie woorden. Welk teken draag jij op je hoofd en handen?

De geestelijke dimensie van het wereldwijde pact

De oer-belofte

Volgens het Bijbelboek Openbaring draait het wereldwijde pact uiteindelijk om aanbidding (hoofdstuk 13). Om geestelijk commitment. Wie of wat geloof je? Op wie hoop je voor de toekomst? Het apocalyptische scenario van een teken op je hoofd en hand is een tegenhanger van de opdracht om Góds wet bij je te dragen (Deuteronomium 6 : 8). Wie bepaalt wat je denkt en doet? Aanbidding van God is vrijwillig. Dat komt vanuit onverdeelde liefde. Maar aanbidding van het beest is geforceerd, op straffe van economische uitsluiting. Als het eenmaal zover komt in onze wereld, dan is de grote vraag: op welke belofte vertrouw jij?

Hierboven is veel gesproken over organisaties en individuen die daar een rol in spelen. Om heilig te leven mogen (en moeten) wij een oordeel vormen over de ideeën en praktijken van onszelf en van medemensen. Het is echter niet aan ons om een eindoordeel te vormen over iemand anders. Dat is aan God, Hij alleen kan het hart van mensen kan doorgronden. Het kan zo zijn dat bepaalde individuen die met deze bewegingen geassocieerd worden het zelf onvoldoende begrijpen, voor hun eigen onderdeel aan iets moois werken of keuzes maken waar ze later spijt van krijgen. Er moet van ons uit gezien voldoende ruimte overblijven om de ander lief te hebben, zelfs als die ander een vijand genoemd moet worden. God zal in het laatste oordeel alles aan het licht brengen en alle dingen rechtzetten. Een definitief oordeel over een ander vormen hoeven wij dus niet te doen. Je bent verantwoordelijk voor je eigen leven.

De eigenlijke strijd is geen kwestie van menselijke organisaties en overheden. Achter de schermen speelt het wereldwijde pact om de strijd tussen God en Zijn (tijdelijke) tegenstander, de duivel. Aan de start van de geschiedenis nam God direct stelling in dit conflict en gaf Zijn oerbelofte. Hij is duidelijk in de lead: “Ik zal vijandschap teweegbrengen tussen u (de slang, de duivel) en de vrouw, en tussen uw nageslacht en haar Nageslacht; Dat zal u de kop vermorzelen, en u zult Het de hiel vermorzelen (Genesis 3 : 15).” In onze dagen komt de geestelijke strijd van de oude slang tegenover het zaad van de vrouw, Christus, tot een climax. Nog een keer zal de slang alles doen voor zijn eigen zaak, maar het duurt niet lang meer totdat de grote dag aanbreekt! Zijn kop wordt definitief vermorzeld. Zijn imperium stort in elkaar. Het wereldwijde pact komt tot een eind. Is dat spannend? Best wel. Maar het is boven alles bijzonder hoopvol. De overwinning is beslecht en de Vredevorst is in aantocht. Ben jij klaar voor Zijn komst?

Het epicentrum in ons hart

Het epicentrum speelt zich af in het hart van mensen. De strijd gaat om een gemeenschap zonder God tegenover de gemeenschap onder God. De eindstrijd wordt daarom niet beslist met tanks en bommen, ergens op de historische vlakte van Armageddon, maar diep in het hart van mensen zoals jij en ik. De onrust in het Midden-Oosten is voor veel christenen de belangrijkste aanwijzing dat we in profetische tijden leven. Maar dat politieke conflict is niet de kern van de zaak. In dit kader geeft het te denken dat verschillende sleutelpersonen die betrokken waren bij de oprichting van de staat Israël in 1948 lid waren van de Vrijmetselarij (https://conejomasons.org/events/news/a-remarkable-connection-of-freemasonry-and-israel/ ). Op de achtergrond is de jezuïetenorde actief. Zij hadden destijds met succes alternatieve eindtijd scenario’s op de theologische markt bracht. Die waren bedoeld als bliksemafleider. Het futuristische scenario beschrijft een korte eindstrijd rond een nieuwe tempel in Jeruzalem. Is het denkbaar dat de orde in het Midden-Oosten een enorme afleidingsmanoeuvre heeft gecreëerd, in lijn met deze geïntroduceerde eindtijdtheorie? Onzichtbaarheid en publieke opinie, dat waren toch de twee sleutelwoorden? Zou het kunnen dat de twee-staten oplossing een voortdurende bron van onrust moet opleveren om de apocalyptische aandacht van de kerk af te leiden? Als dat zo is, dan is het in elk geval een succesvolle strategie. Want als een groot deel van de wereldwijde kerk op de verkeerde plaats kijkt, door een toekomstige antichrist te verwachten in een nieuw te bouwen tempel in Jeruzalem, dan zien veel christenen de betekenis en impact van de huidige ontwikkelingen te makkelijk over het hoofd. Maar de echte keuzes worden niet gemaakt in een parlement of op de beurs, maar in het hart van mensen. Ga jij je eigen weg, of sluit je aan bij het grote en eeuwige verbond van liefde dat spoedig van start zal gaan?

6. Hoop die doet leven!

De boekrol van de geschiedenis

Is er iets of iemand die het tij kan keren? Steeds meer mensen voelen zich somber, depressief of wanhopig over de toekomst van de wereld en hun eigen leven. Dat doet denken aan een bijzonder intens moment dat in Openbaring 5 wordt beschreven:

“En ik zag in de rechterhand van Hem Die op de troon zat, een boekrol, vanbinnen en vanbuiten beschreven, verzegeld met zeven zegels. En ik zag een sterke engel, die met luide stem uitriep: Wie is het waard de boekrol te openen en zijn zegels te verbreken? Maar er was niemand in de hemel en ook niet op de aarde of onder de aarde die de boekrol kon openen of hem inzien. En ik huilde erg, omdat er niemand werd gevonden die het waard was die boekrol te openen, te lezen of in te zien. En een van de ouderlingen zei tegen mij: Huil niet. Zie, de Leeuw Die uit de stam van Juda is, de Wortel van David, heeft overwonnen om de boekrol te openen en zijn zeven zegels te verbreken” (Openbaring 5 : 1-5).

Wie is waardig om de boekrol van de wereldgeschiedenis te openen? En dan valt het helemaal stil...In die stilte hoor je eigenlijk de echo van diezelfde vraag. Het is de grote vraag. Is er iemand die onze wereldgeschiedenis in zijn hand heeft? Iemand die werkelijk alle dingen nieuw kan maken? Want dan, alleen dan is er hoop. Gelukkig wordt de intense stilte verbroken. Ja! Er is iemand! Het is Jezus, de eeuwige Zoon van God, die deze macht heeft. Hem is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Hij heeft de essentie van de hele geschiedenis in Zijn hand: “U bent het waard om de boekrol te openen, want U bent geslacht en hebt ons voor God gekocht met Uw bloed, uit elke stam, taal, volk en natie. En U hebt ons voor onze God gemaakt tot koningen en priesters, en wij zullen als koningen regeren over de aarde” (Openbaring 4 : 9-10). Hallelujah, Jezus is de CEO van alles wat leeft. Daarom is er hoop voor jou en voor mij!

De zuivere macht van Jezus

Vlak voor het publieke optreden van Jezus, nog voordat Hij ‘populair’ zou worden onder het volk, werd Hij veertig dagen verzocht door de duivel. Lukas beschrijft deze verzoeking in hoofdstuk 4 van zijn evangelie. Hoe zou Jezus straks omgaan met Zijn machtspositie? Zou Hij dat gaan gebruiken voor eigen gewin? De duivel probeert Jezus hier driemaal te verleiden om misbruik van Zijn macht te maken. Eenmaal om in eigen behoeften te voorzien, eenmaal om macht over de koninkrijken van de wereld te krijgen en tot slot zelfs macht over God door op afroep bescherming af te dwingen. Let op de tactiek die de duivel hanteert:

  • De duivel maakt gebruik van Gods eigen Woord (“want er is geschreven…”). Misbruik om precies te zijn. Hij verdraait die woorden zo dat het eigen belang centraal komt te staan.
  • De duivel mixt waarheid en leugen door elkaar (“Ik zal u al deze macht en de heerlijkheid geven…ik geef die aan wie ik maar wil”). Hij heeft inderdaad zeggenschap, maar alleen voor zover God het toestaat. Juist zo’n mix zorgt voor misleiding. Een glas wijn met slechts een druppel gif is toch nog steeds dodelijk?  
  • De duivel speelt in op het ego van mensen (“als U de Zoon van God bent, zegt dan…”). Hij verleidt mensen om hun eigen positie, talenten en middelen te misbruiken voor eigen eer en heerlijkheid.
  • De duivel kan mensen, tot op zekere hoogte, macht en succes geven in ruil voor aanbidding (“....en de duivel zei tegen Hem: Ik zal U al deze macht en de heerlijkheid van deze koninkrijken geven, want die is aan mij overgegeven en ik geef die aan wie ik maar wil; dus, als U mij zult aanbidden, zal het allemaal van U zijn”).

Maar Jezus bleef in alles staande en trouw aan wie Hij werkelijk was: de eeuwige Zoon van God als mens onder de mensen. Hij alleen kan de wereld leiden met vaste hand. Niet op de manier die wij vaak om ons heen zien en waar we misschien zelf ook wel aan meedoen. Niet vol uiterlijk vertoon, achterkamertjes, imagomanagement, geld en eigenbelang. Hij regeert volkomen liefdevol, heilig en rechtvaardig. Dat kwam direct tot uiting in Zijn allereerste optreden (beschreven in datzelfde hoofdstuk). Jezus neemt het woord in de synagoge in Zijn eigen dorp Nazareth. Hij bevindt zich hier midden tussen de mensen met wie Hij was opgegroeid. Maar Hij spreekt Zijn dorpsgenoten, die eerst nog vol lof over Hem waren (Lukas 4 : 22), niet naar de mond. Hij zegt precies waar het op staat. Dat wordt Jezus niet in dank afgenomen. Zijn eigen dorpsgenoten proberen Hem zelfs het leven te benemen (Lukas 4 : 29).

Fantastisch, zo’n transparant optreden. Je kunt volledig van Hem op aan! Jezus accepteert geen klein leugentje, een beetje jaloezie of een paar euro steekgeld. Hij is volkomen goed. Zijn macht is altijd zuiver. In God is alleen licht, en geen enkel sprankje duisternis, zegt de apostel Johannes (I Johannes 1). De stilte wordt doorbroken. Jezus is waardig om de boekrol van de wereldgeschiedenis te openen en de leiding te nemen in het eeuwige komende Koninkrijk. Als het spannend wordt op het huidige wereldtoneel is Hij het stabiele anker waar je aan vast mag klampen. De belofte van Zijn komst staat vast als een rots en niets of niemand zal daar iets aan kunnen veranderen. Schrijven en redeneren gaan hier over in een lied. Loof de HEERE, want Hij is goed!

“Loof de HEERE, want Hij is goed
Want Zijn goedertierenheid is voor eeuwig.
Laten zo spreken wie de HEERE verlost heeft,
Die Hij verlost heeft uit de hand van de tegenstanders,
En die Hij uit de landen bijeengebracht heeft,
Van het oosten en van het westen, van het noorden en van de zee.
Er waren er die dwaalden in de woestijn,
Op een weg door de wildernis,
Een stad om te wonen vonden zij niet.
Zij waren hongerig, ja, ook dorstig,
Hun ziel was in hen bezweken.
Maar toen zij in hun benauwdheid tot de HEERE riepen,
Redde Hij hen uit hun angsten.
Hij leidde hen op een rechte weg,
Zodat zij naar een stad konden gaan om te wonen.
Laten zij de HEERE loven om Zijn goedertierenheid
En om Zijn wonderen voor de mensenkinderen.
Want Hij heeft de dorstige ziel verzadigd
En de hongerige ziel met het goede vervuld.”
Psalm 107 : 1-9 (HSV)

Laat zien bij wie je wilt horen

In een wereld waarin volgens de Babylonische theologie iedereen en alles bij elkaar moet komen is jezelf distantiëren van onbijbelse ideeën en praktijken de nieuwe hoofdzonde. In een pamflet uit 1986 schrijft de World Instant of Cooperation over een initiatief richting algehele vereniging: “The world’s spiritual leaders will be asked to jointly assemble their believers in a moment of spiritual harmony and cooperation to heal our planet (...) At this moment, at least 10% of the earth’s population will be asked to suspend, for one hour, all thoughts of separation...” (G. Kah, The New World Religion, Hope International Publishing, een kopie van het pamflet op pg. 102)  Het maakt niet uit wat de reden is, maar alles wat voor verdeeldheid en spanning zorgt is per definitie slecht.

Eenheid als belangrijkste criterium is niet Bijbels. Mattheüs noteert de nogal on-oecumenische opmerking van Jezus: “Ieder dan die Mij belijden zal voor de mensen, die zal Ik ook belijden voor Mijn Vader, Die in de hemelen is. Maar wie Mij verloochenen zal voor de mensen, die zal Ik ook verloochenen voor Mijn Vader, Die in de hemelen is. Denk niet dat ik gekomen ben om vrede te brengen op aarde; Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard...(Mattheüs 10 : 32-34). Jezus doelt met dat zwaard niet op een religieuze oorlog, maar Hij brengt scherpte in het gesprek. Lauwheid en halfslachtigheid laten zien dat er geen liefde in het hart is. Als je God met heel je hart, heel je ziel en heel je verstand liefhebt, dan zijn er belangrijke keuzes te maken.

Zeker in een wereld die ver van God is afgedwaald. Toen Paulus en Barnabas in de stad Lystre aankwamen, zagen ze een man die vanaf zijn geboorte kreupel was. Ze waren bewogen met de man en God gaf ze de kracht om hem te genezen. Toen de stadsgenoten dit te weten kwamen waren ze buiten zichzelf omdat ze dachten dat de goden op aarde waren gekomen (“...en zij noemden Barnabas Zeus en Paulus Hermes...”, Handelingen 14 : 12). In hun enthousiasme beginnen ze een heuse offerdienst voor de apostelen voor te bereiden. Hoe reageren Paulus en Barnabas?  Zouden ze de goede intentie van deze mensen kunnen zien en het laten begaan? In plaats daarvan laten ze op vriendelijke, maar duidelijke, manier weten dat dit niet de bedoeling is: “Mannen, waarom doet u dit? Ook wij zijn mensen net zoals u, en wij verkondigen u juist dat u zich van deze zinloze dingen moet bekeren tot de levende God, Die de hemel, de aarde, de zee en alles wat erin is, gemaakt heeft” (Handelingen 14 : 15-18). Clear is kind.

Durf jij in een wereld waarin steeds meer een inclusief religieus klimaat ontstaat nog je mond open te doen? Durf jij op een respectvolle én duidelijke manier de offers in jouw leven te weigeren? Daar is liefde en geestelijk onderscheid voor nodig. De serie Thuis in Openbaring helpt je daar verder in op weg. Jezus heeft immers de Openbaring gegeven om zijn gemeente te helpen een getuige te zijn, ook onder druk en verleiding.

Paulus spreekt over de geestelijke wapenrusting die nodig is om staande te blijven in een wereldgeschiedenis die beïnvloed is door geestelijke machten (Efeze 6). Hij vraagt: “Bid ook voor mij, opdat mij het woord gegeven wordt bij het openen van mijn mond, om met vrijmoedigheid het geheimenis van het evangelie bekend te maken, waarvan ik een gezant ben in ketenen, opdat ik daarin vrijmoedig mag spreken, zoals ik moet spreken” (Efeze 6 : 19-20). Deze vrijmoedigheid, om op de werkvloer, in het gezin of op de universiteit over deze dingen te spreken, vormt het brandpunt waarin het grote verhaal samenkomt. Dat is de samenvatting van het wereldwijd pact. Het ultieme doel van Gods tegenstander is om onze mond te snoeren. Hij wil geen waarheid horen, omdat zijn koninkrijk gebouwd is op leugens. Maar Gods wereld is gefundeerd op waarheid en recht. Laten we in alles Hem volgen, wat de kosten ook zijn, in de hoop en het vertrouwen dat het niet lang meer kan duren voordat Zijn nieuwe wereld aanbreekt. Voor altijd.

Luistertip

In de serie Clash of minds van Walter Veith & Martin Smith, vind een wekelijks gesprek plaats met verdieping in de Bijbel, de geschiedenis en de actualiteiten. Dit gebeurt vanuit een ‘adventisten’ perspectief. Het zijn toegankelijke en informatieve afleveringen, en altijd met een hoopvolle boventoon. Je vind ze op YouTube en soms op andere platformen zoals Rumble. Zeker de moeite waard!

Vragen over de wet

De kwestie van de sabbat kan vragen oproepen over de betekenis van Gods wet. In de serie Thuis in Openbaring krijg je hier meer input over. Hieronder alvast een paar punten om over na te denken.

In het laatste Bijbelboek Openbaring wordt het conflict tussen de duivel en Gods gemeenschap kort en krachtig verwoord:

“En de draak werd boos op de vrouw, en ging heen om oorlog te voeren tegen de overigen van haar nageslacht, die de geboden van God in acht nemen en het getuigenis van Jezus Christus hebben” (Openbaring 12 : 17).

Is het in de eindstrijd dan van belang dat je Gods geboden in acht neemt? Het Nieuwe Testament vertelt ons toch dat wij niet door de wet behouden worden, maar door het geloof? Dit vraag om uitleg.

In de periode na de reformatie is er een misvatting ontstaan over de status van Gods wet. De Bijbel zelf lijkt kolen op het vuur te gooien. Is de wet voor God nog wel belangrijk, of toch niet meer?

De apostel Johannes schrijft bijvoorbeeld:

“Want de wet is door Mozes gegeven, de genade en de waarheid zijn er door Jezus Christus gekomen” (Johannes 1 : 17).

Het lijkt een tegenstelling, alsof het een het ander vervangt. Paulus maakt duidelijk dat mensen niet bij God horen omdat ze zich zo goed aan de wet houden, maar omdat ze vertrouwen in Gods belofte:

“Maar nu zij wij ontslagen van de wet, gestorven aan dat waaraan wij vastgebonden zaten, zodat wij in nieuwheid van Geest dienen, en niet in oudheid van letter” (Romeinen 7 : 6).

We zijn ontslagen van de wet, duidelijk toch?!

Maar daar staat tegenover dat Jezus in de Bergrede het belang van de wet juist onderstreept:

“Denk niet dat Ik gekomen ben om de Wet of de Profeten af te schaffen; Ik ben niet gekomen om die af te schaffen, maar te vervullen. Want, voorwaar, Ik zeg u: Totdat de hemel en de aarde voorbijgaan, zal er niet één jota of tittel van de Wet voorbijgaan, totdat het alles geschied is. Wie dan een van deze geringste geboden afschaft en de mensen zo onderwijst, zal de geringste genoemd worden in het Koninkrijk der hemelen; maar wie ze doet en onderwijst, die zal groot genoemd worden in het Koninkrijk der hemelen” (Mattheus 5 : 17-20).

En ook Paulus bevestigt dat de wet goed is:

“Zo is dan de wet heilig, en het gebod is heilig en rechtvaardig en goed” (Romeinen 7 : 12 - let op de tegenwoordige tijd!).

Dus wat is het nu? Is het in onze dagen nog steeds belangrijk om Gods wet te houden? Om daar kaas van te maken moet we een aantal dingen uit elkaar trekken.

1. Over welke wet gaat het?

Het probleem begint direct al met het kleine lidwoordje ‘de’ wet. Het suggereert dat er maar één wet is, waarin alle regels en voorschriften uit de Thora zijn opgenomen. Maar dat is niet helemaal waar. In Deuteronomium 31 : 24-26 staat het volgende:

“En het gebeurde, toen Mozes gereed was met het schrijven van de woorden van deze wet in een boek totdat zij voltooid waren, dat Mozes de Levieten, die de ark van het verbond van de HEERE droegen, gebood: Neem dit wetboek en leg het naast de ark van het verbond van de HEERE, uw God, zodat het daar is als getuige tegen u. Want ikzelf ken uw ongehoorzaamheid en uw halsstarrigheid. Zie, terwijl ik heden nog bij u in leven ben, bent u al opstandig geweest tegen de HEERE; hoeveel te meer na mijn dood!”

De tien woorden van het verbond waren op steen gegrift, door God zelf geschreven, en ze werden in de ark van het verbond gelegd. Alle andere regels werden door Mozes opgeschreven in een boek, en werden naast de ark gelegd. Het een door God, het ander door Mozes, het een op steen het ander op papyrus, het een in de ark, het ander ernaast. Er is hier dus een duidelijk onderscheid. Hier zie je het verschil nog een keer:

“Hij maakte u Zijn verbond bekend, dat Hij u beval te doen, de Tien Woorden, en Hij schreef ze op twee stenen tafelen. En mij gebood de HEERE in die tijd om u verordeningen en bepalingen te leren, om die te doen in het land waar u naartoe trekt om het in bezit te nemen” (Deuteronomium 4 : 13-14).

Aan de ene kant de tien verbondswoorden in steen, aan de andere kant de ceremoniële wetten (voor de tempeldienst en de offers), de juridische wetten (om de economische verhoudingen binnen de toenmalige samenleving te regelen) en gezondheidsvoorschriften.

Als Paulus spreekt over de wet die is afgeschaft, dan wijst hij op de tweede categorie, alle zaken die in een boek naast de ark van het verbond werden bewaard. Sinds Jezus is de tempeldienst beëindigt, omdat dit alleen een voorafschaduwing was van Jezus’ volmaakte offer en van de hemelse tempeldienst. De sociale en juridische wetten hebben hun functie gehad in de context van het oude Israël. Ook de instellingen van de feesten zijn verleden tijd, omdat ze hun vervulling in het nieuwe verbond vinden. Het wereldwijde ‘Israël van God’, bestaande uit zowel joden als heidenen, is niet meer aan deze regels onderworpen. Maar als Jezus spreekt over de wet die altijd van kracht blijft tot aan de voleinding van de wereld, dan heeft Hij het over tien verbondswoorden. De tien geboden vormen het hart van Gods verbond van liefde. Die blijven.

2. Historisch besef.

In de Romeinenbrief zegt Paulus dat wij niet meer ‘onder de wet’ zijn. Hij bedoelt natuurlijk niet dat wij nu eens eindelijk onder die vervelende wet van God uit kunnen komen. Nu kunnen we ineens wel lekker stelen, liegen en vloeken, omdat er genade en vergeving is. Wat denk je, zou God ineens zijn morele wet afschaffen, alsof Zijn karakter veranderd is? Natuurlijk niet. De woorden van het verbond worden door Jezus dus ook niet afgeschaft, maar juist vervuld, aangescherpt en verduidelijkt (Mattheus 5-7). Maar wat bedoelt Paulus dan wel?

Hij verwijst met de term ‘onder de wet’ naar de periode die begon tijdens het Sinai-verbond (zo'n 1400 jaar voor onze jaartelling). Gedurende veertien eeuwen had Israël de mooie, maar zware taak gekregen om een licht voor de andere volken te zijn. De wet met alle bepalingen gaf daar vorm aan het verbond. Maar het lukte meestal niet, omdat het vastliep op de ongedurigheid van het menselijk hart.

‘Onder de wet zijn’ betekent de last van deze roeping dragen, terwijl je merkt dat het probleem net zo goed diep in je eigen hart zit. Je bent niet beter dan de ander, dus hoe kun je een licht en voorbeeld zijn? Die tijd is nu voorbij, zegt Paulus. Jezus heeft het stokje overgenomen. Hij heeft de wet vervuld. Hij is de hoeksteen van Gods wereldwijde volk. Daarom zijn alle bepalingen en regels die samenhingen met de voorbeeldfunctie van Israël niet meer van kracht. Als je bij Christus hoort, dan leef je niet meer onder de wet met al zijn bepalingen. Daarom hoeven de heidenvolken zich er ook niet aan te houden.

Paulus is hier heel scherp op, omdat het voor hem de kern van de zaak raakt: “(…) laat u niet weer met een juk van slavernij belasten” (5 : 1). Jezus heeft dat op zich genomen! Als je in het Nieuwe Testament leest dat wij niet meer ‘onder de wet’ zijn, dan wijst dit dus op de extra bepalingen rond de letterlijke offerdienst en de inrichting van de samenleving in Israël. Dat deel van de wet had een tijdelijk karakter, op maat voor deze periode in de geschiedenis, en geschikt als vooruitwijzing. Maar de tien verbondswoorden zijn voor altijd, want die vormen de basis van Gods koninkrijk van liefde en recht.

3. Toetssteen van het geloof.

Het houden van de 10 geboden is geen middel om voor God rechtvaardig te worden. Dat is het nooit geweest. Daarom functioneerde in Israëls samenleving de ceremoniële wet, naast de morele wet. Het was duidelijk dat niemand uit zichzelf het verbond helemaal kon houden. Iedereen schond vroeg of laat het verbond, met een leugen, een roddel of dat beetje jaloezie. Om dat recht te zetten bestond de ceremoniële wet met de offerdienst. Die offers waren niet bedoelt om een grillige God tevreden te stellen, maar om duidelijk te maken dat zonde iets kost. Het was een voorafschaduwing van het offer dat God Zelf zou geven.

De aartsvader Abraham had die boodschap zelf al meegekregen en begrepen:

“God zal Zichzelf voorzien van het lam voor het brandoffer, mijn zoon” (Genesis 22 : 8).

De basis van het leven in Gods gemeenschap is vertrouwen in God. Maar net als bij Abraham, bleek wel uit zijn daden of het geloof dat hij had echt was. God kijkt daar naar omdat het belangrijk voor Hem is.

Het houden van Gods geboden vervangt niet ons vertrouwen in de belofte, maar het is wel een toetssteen voor de echtheid van dat geloof. Johannes zegt:

“Hierdoor weten wij dat wij Hem kennen, namelijk als wij Zijn geboden in acht nemen” (1 Johannes 2 : 3).

Jakobus stelt dat geloof zonder vruchten dood is en dus niks waard:

“Wat voor nut heeft het, mijn broeders, als iemand zegt dat hij geloof heeft, en hij heeft geen werken? Kan dat geloof hem zalig maken?” (Jakobus 2 : 14).

Als er op geen enkele manier een verandering van leven te merken is, dan is er blijkbaar ook geen echt geloof. De heilige Geest schrijft de woorden van het verbond op ons hart, Hij vernieuwd ons denken. Die Geest werkt een vrucht uit in ons leven:

“liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing” (Galaten 5 : 22).

Dat is niks anders dan de realisatie van het eeuwig verbond van liefde, in ons denken en doen. Voor God hoort dat onlosmakelijk bij elkaar. Geloof, hoop en de liefde.

De tien woorden van het verbond staan daarom nog steeds overeind. Ook in onze dagen is het belangrijk om er naar te leven. Logisch, want het bevat de kern van Gods grote gemeenschap. In de eindstrijd, richting de voleinding, zullen deze geboden steeds meer onder druk komen te staan. De wetteloosheid zal toenemen en de liefde zal verkillen. In dat grimmige en goddeloze klimaat is het hooghouden van Gods verbondsregels het belangrijkste teken van een oprecht geloof.

Sabbat en Zondag.

Maar als al de tien woorden van kracht blijven, hoe zit het dan met de Sabbat? Dat lijkt een vreemde eend in de bijt. Wij zijn gewend de zondag te vieren. De Sabbat is toch een joodse gewoonte? Toch is dat niet zo. Tijdens de wetgeving aan Mozes wordt de Sabbat niet ingesteld, maar in herinnering gebracht: Gedenk de Sabbat. God had die dag al bij de Schepping apart gesteld. Dat de Sabbat onderdeel vormt van de tien woorden van het verbond is niet toevallig.

Onder Dit zijn de 10 belangrijkste regels zie je een kopie van Gods tien geboden. De eerste drie geboden hebben betrekking op de relatie met God, de laatste zes gaan over de relatie met je naaste. Daar tussenin staat het sabbatsgebod. Bij dit gebod wordt verwezen naar de schepping. God schiep de wereld in zes dagen en ruste op de zevende dag. Daarom heeft God deze dag een aparte status gegeven. Dat de tien woorden gegeven zijn door de Schepper van hemel en aarde zegt iets over de jurisdictie van deze wet. Deze regels gelden niet alleen voor het joodse volk, maar voor iedereen, overal en in elke tijd. De sabbat vormt daarmee de juridische basis van de tien woorden. Wie heeft het voor het zeggen in ons leven?

De wekelijkse sabbat is al vanaf de Schepping ingesteld, in tegenstelling tot de feestdagen en de speciale sabbatdagen die onderdeel waren van Israëls ceremoniële wet (Kolossenzen 2 : 16). Die ceremoniële wetten zijn met de komst van Jezus afgeschaft, maar nergens in het Nieuwe Testament wordt de wekelijkse Sabbat afgeschaft. Jezus hield de sabbat. Hij noemt zich zelfs ‘Heer van de Sabbat (Mattheus 12 : 8). Logisch, want Hij heeft de sabbat aan het begin van de tijd zelf ingesteld. Ook de vroege kerk dacht er niet aan om hier van af te wijken. Het is dan ook buitengewoon opmerkelijk dat Gods sabbat in de loop van de geschiedenis ingewisseld is voor de zondag (natuurlijk met een duidelijke connectie naar de oeroude en wijdverspreide zonnereligie). Is dit maar een kleine wijziging, of een levensgroot verschil? Is het prima dat wij de verbondswoorden, die in steen waren gegrift, een beetje aanpassen of raakt dit de kern?  

In het laatste conflict zal deze bijzondere dag-kwestie een prominente rol gaan spelen. In Deuteronomium gaf God opdracht om Zijn wet mee te dragen op het voorhoofd  en op de hand  (Deuteronomium 6 : 8). Het voorhoofd staat voor wat je denkt en de hand voor wat je doet. Beide moeten in overeenstemming zijn met Gods karakter. Het Bijbelboek Openbaring laat zien dat er een contra-teken komt. Ook dat teken is verbonden met het hoofd en met de hand (Openbaring 13 : 16). Met andere woorden, ‘het beest’ gaat hier de toon zetten. Die gaat bepalen wat je moet denken en doen. Om dat kracht bij te zetten zal het zijn eigen autoriteit vestigen. Hoe? Nou, door de sabbat, die verwijst naar de Schepper, te verbieden en in plaats daarvan de zondag af te dwingen.

De zondag zal symbool gaan staan voor de wereldwijde eenheid. Net zoals de mensheid zich 4200 jaar geleden verenigde rond de toren van Babel. Om dat te bereiken is wel eerst een versmelting van kerk en staat nodig. De dynamiek van de middeleeuwen komt terug, alleen dan in een nieuw jasje. Een elite zal het middenkader afbreken en zo macht krijgen over de massa. Dit proces is al volop in werking. Het Vaticaan is achter de schermen ondertussen druk bezig om dit felbegeerde symbool van de hoogste autoriteit voor te bereiden, door allerlei afspraken met landen, bedrijven en vakbonden te realiseren. Het zal waarschijnlijk in de vorm van verplichte ‘Sunday lockdowns’ komen, voor het grote publiek gerechtvaardigd met een beroep op gezondheid, veiligheid en duurzaamheid. Als je er met geestelijke ogen naar kijkt zie je wat het werkelijk is: het teken van de autoriteit die het beest voor zichzelf opeist als het centrum van de wereldgemeenschap. Niet de Schepper van hemel en aarde, maar zij zetten de toon en bepalen wat je moet denken en doen. Wie zich daar aan onttrekt, zal (via digitale middelen) de toegang tot het economisch verkeer worden ontzegd. Dit ogenschijnlijk kleine verschil wordt een kwestie van leven en dood.

Hier vind je een interessant gesprek over een recente G7 top meeting, waarin het concept van de sunday-lockdown boven aan de agenda staat. Onder andere China, Rusland en Amerika waren present, onder het toeziend oog van paus Franciscus.

The G7 Summit Through A Prophetic Lens - TM Bytes Ep. 1 - YouTube

Valse hoop, echte hoop.

Het bouwwerk van Babel zal echter geen standhouden. Ook in onze tijd wordt het project vroegtijdig beëindigt. Jezus komt namelijk terug, zoals Hij beloofd heeft, en zal Zijn eeuwigdurende koninkrijk vestigen. De steen ‘die zonder mensenhanden’ loskwam, zal het beeld van Babel, Perzië, Griekenland en Rome in één klap teniet doen (Daniël 2).

Dat zal voor velen onverwacht komen. Jezus vergelijkt het zelfs met de dagen van Noach (in Mattheus 24). Voor wie slapen en dronken zijn komt Jezus als een dief in de nacht. Maar tegen Jezus’ volgelingen zegt Paulus:

“(…) u broeders, bent niet in de duisternis, zodat die dag u als een dief zou overvallen. U bent allen kinderen van het licht en kinderen van de dag. Wij zijn niet van de nacht en ook niet van de duisternis. Laten wij dan niet, evenals de anderen, slapen, maar laten wij waakzaam en nuchter zijn” (1 Thessalonicenzen 5 : 4-6).

Word dus wakker, denk na, bid en onderzoek de Bijbel. Vele generaties voor jou ging de mensheid van start. Alles wijst erop dat wij in het slotstuk van die ontzagwekkende geschiedenis zijn beland. Het zijn bijzondere tijden. Wat kies je? Stel jij je vertrouwen in het surrogaatverhaal van Babel of leg jij je leven in handen van Jezus, de Vredevorst, die spoedig komt om alle dingen nieuw te maken?